वेदसार शिवस्तवः

पशूनां पतिं पापनाशं परेशं
      गजेन्द्रस्य कृत्तिं वसानं वरेण्यम् ।
जटाजूटमध्ये स्फुरद्गाङ्गवारिं
      महादेवमेकं स्मरामि स्मरारिम् ।। १ ।।

महेशं सुरेशं सुरारातिनाशं
      विभुं विश्वनाथं विभूत्यङ्गभूषम् ।
विरूपाक्षमिन्द्वर्कवह्नित्रिनेत्रं
      सदानन्दमीडे प्रभुं पञ्चवक्त्रम् ।। २ ।।

गिरीशं गणेशं गले नीलवर्णं
      गवेन्द्राधिरूढं गुणातीतरूपम् ।
भवं भास्वरं भस्मना भूषिताङ्गं
      भवानीकलत्रं भजे पञ्चवक्त्रम् ।। ३ ।।

शिवाकान्त शंभो शशाङ्कार्धमौले
      महेशान शूलिञ्जटाजूटधारिन् ।
त्वमेको जगद्व्यापको विश्वरूपः
      प्रसीद प्रसीद प्रभो पूर्णरूप ।। ४ ।।

परात्मानमेकं जगद्बीजमाद्यं
      निरीहं निराकारमोंकारवेद्यम् ।
यतो जायते पाल्यते येन विश्वं
      तमीशं भजे लीयते यत्र विश्वम् ।। ५ ।।

न भूमिर्नं चापो न वह्निर्न वायु-
      र्न चाकाशमास्ते न तन्द्रा न निद्रा ।
न गृष्मो न शीतं न देशो न वेषो

      न यस्यास्ति मूर्तिस्त्रिमूर्तिं तमीडे ।। ६ ।।

अजं शाश्वतं कारणं कारणानां
      शिवं केवलं भासकं भासकानाम् ।
तुरीयं तमःपारमाद्यन्तहीनं
      प्रपद्ये परं पावनं द्वैतहीनम् ।। ७ ।।

नमस्ते नमस्ते विभो विश्वमूर्ते
      नमस्ते नमस्ते चिदानन्दमूर्ते ।
नमस्ते नमस्ते तपोयोगगम्य
      नमस्ते नमस्ते श्रुतिज्ञानगम्य ।। ८ ।।

प्रभो शूलपाणे विभो विश्वनाथ
      महादेव शंभो महेश त्रिनेत्र ।
शिवाकान्त शान्त स्मरारे पुरारे
      त्वदन्यो वरेण्यो न मान्यो न गण्यः ।। ९ ।।

शंभो महेश करुणामय शूलपाणे 

गौरीपते पशुपते पशुपाशनाशिन् ।
काशीपते करुणया जगदेतदेक-      

स्त्वंहंसि पासि विदधासि महेश्वरोऽसि ।। १० ।।

त्वत्तो जगद्भवति देव भव स्मरारे 
त्वय्येव तिष्ठति जगन्मृड विश्वनाथ
त्वय्येव गच्छति लयं जगदेतदीश 
लिङ्गात्मके हर चराचरविश्वरूपिन ।। ११ ।।